Buraya bu ağacın altına senin için bir şey bırakacağım.. 



Vorn...

         Yalpalanarak yürüdüğüm bu yola hiç yabancı değilim.. Zaman öylesine hızlı geçiyor ki bazen gölgemi bile fark etmek zorlaşıyor.. Vorn ! sana yalan söylemeyeceğim.. Ağaçlar yanarken ses çıkarır ve onların oyuklarında hayvanlar yaşar. Ağaçları kıskandığımı biliyorsun.. Onlar öylece yüzyıllarca sabit ve hafifçe gürüldüyerek gökyüzüne doğru uzanıyorlar. Ben onlar kadar sabırlı değilim. Ne yere ne de göğe, ortada bir yerdeyim.. Tüm bunlar olurken tıpkı Akrel gibi dönüştürülmek istediğim oluyor. Bir oyuktan alınıp bir ağacın gövdesine asılmak orada yüzyıllarca beklemek.. 
Vorn ! ölü adamların suyun üzerinde yürüdüğü gibi soğuk ve sersem bir esintiyle mi geldim, yoksa ben zaten orada mıyım ?