Adımı ilk kez sorduğun zaman sana cevap vermek istememiştim. Zaten kuyudaki uğultuya odaklanmıştım. Hem beni görebiliyor olman yeterliydi benim için ama sen ısrarla adımı sordun, sen adımı tekrar ve tekrar sorarken ben şekilsiz ve isimsiz olduğum zamanı hayal etmeye çalışıyordum. Zamanın ötesine geçmek için yalvarıyordum ama bilmediğim çok şey vardı. Tüm o gerici derinliğin içinde çok ufak bir ayrıntıydım. Ellerime bakmaya çekiniyorum. Sese dokunamamak beni üzüyor. Tüm akışı anlamakta zorlanıyorum çünkü; zaman benim için ikiye bölünüyor. Şimdi tekrar bu gümüş renkli düzlükte, kendimi kaybetmemek ve dönüşmemek için zor tutuyorum. Biliyor musun bir keresinde boş bir alanda yürürken çok güzel bir ninni duymuştum fakat bu ninni bir insanın sesinden gelmiyordu. Ardından ağaçların ve dalların olduğu alana doğru yürüdüm. Biraz daha ilerisinde ateş ve ateşin yaydığı ışığı gördüm.. Alevler havada süzülürken onları toprağa bağlayan kökleri yoktu ve o ateşi...