Zaern
Toprak kararmaya başlıyor, yere değen her gölge gibi ve oraya uzanamayacağımı bir kez daha hatırlatıyor bana, bildiklerimin ardına... Rüzgarın tarafından, rengi koyulmakta olan bir tepe, ardında kaybolabileceğim kadar büyük bir orman, ardında adını bilmediğim insanlar, ardında ismini bile telaffuz edemeyeceğim bir cemiyet. Karanlığın içine serilmiş ışıklar, kaldırmıyor topraktaki örtüyü, kaldırmıyor sınırladığı bu gücü. İçine gömüldüğüm, etten ve kemikten koparıp atamıyor. Şu tarafta, rüzgarın tarafında rengi koyuluyor yine bir tepenin, ardında bir tepe, tepenin ardında yine bir orman ve onun göğsündeki can. Sabah oluyor, yine güneş ve beni koruyan kanatsızın ardında serin rüzgar. Üstüme saf aydınlıktan düşmüş gibi. Ama henüz bilmiyorum, rüzgarın uçusundaki naifliği, kanatsızın süzülüşünü. Bir dostum daha çıka gelsin istiyorum, toprak kararmadan, bir dostum daha rüzgarla fısıldaşarak. Beton duvarların arasında bekleyen soğuk bir yaratık, güneş yükseldiğinde uyuyor ve buna karşı...